Έχεις σκεφτεί ποτέ πόσα «ναι» μπορεί να είπες ενώ μέσα σου φώναζες «όχι»; Πολλοί από εμάς έχουμε γίνει πολύ καλοί στο να προσαρμοζόμαστε, να χαμογελάμε, να εξυπηρετούμε, όχι πάντα από καλοσύνη, αλλά από φόβο, ανασφάλεια, αδυναμία. Μη θυμώσουν. Μη μας παρεξηγήσουν. Μη μας απορρίψουν. Και τελικά το έχεις καταλάβει ότι στην προσπάθειά σου να μην σε απορρίψουν, απορρίπτεις εσύ πρώτα τον εαυτό σου όταν δεν τον ακούς; Κάθε φορά που λες κάτι άλλο από αυτό που θες στην πραγματικότητα να πεις διδάσκεις τον εαυτό σου να νιώθει ανεπαρκής και λιγότερο σημαντικός από τους άλλους. Κι όσο λιγότερο ακούς την φωνή σου, τόσο λιγότερο θα την εμπιστεύεσαι όταν το έχεις ανάγκη.

Κι έτσι, μια μέρα ξυπνάς και δεν είσαι σίγουρος αν αυτό που ζεις είναι δική σου επιλογή ή αποτέλεσμα όλων αυτών των «ναι» που είπες για να μην δυσκολέψεις. Για να χωρέσεις. Για να σε αγαπούν και να σε δέχονται. Αλλά έχεις αναρωτηθεί ποτέ τι αξία έχει η αποδοχή των άλλων, αν για να την αποκτήσεις, χρειάστηκε να απομακρυνθείς από εσένα; 

Το να ευχαριστείς μονίμως τους άλλους δεν είναι καλοσύνη, είναι ανασφάλεια. Είναι μια στρατηγική που μπορεί κάποτε να σε προστάτευσε αλλά όσο παραμένει γίνεται θηλιά στον λαιμό. Γίνεται το βαρίδι που σε κρατάει κάτω. «Δεν είναι σωστό», «Δεν πρέπει», «Θα στεναχωρηθεί αν δεν το κάνω», «Θα μου θυμώσει αν δεν πάω», «Θα με παρατήσει αν δεν του δώσω αυτό που θέλει», «Δεν θέλω να νιώσει ότι δεν με νοιάζει», «Ας το κάνω, δεν πειράζει… μία φορά είναι», «Δεν αντέχω να βλέπω την απογοήτευση στο πρόσωπό του», «Δεν μπορώ να διαχειριστώ την ένταση της», «Φοβάμαι να τον χάσω», «Δεν έχω το κουράγιο να πω όχι», «Μπορεί να θυμώσει και να φύγει», «Θα νομίσει ότι είμαι κακός, δύσκολος κι εγωιστής», «Δεν θέλω να τον στεναχωρήσω, προτιμώ να κρατήσω εγώ το βάρος». Και τελικά όλο αυτό που καταλήγει; Ν’ αφήνεις συχνά τον εαυτό σου πίσω για τις επιθυμίες των άλλων από φόβο, άγχος κι ανασφάλεια.

Και το πιο επικίνδυνο είναι να φτάσει η στιγμή να μην σε αναγνωρίζεις. Να μην μπορείς να καταλάβεις τις επιθυμίες και τις ανάγκες σου. Να μην μπορείς να καταλάβεις το ίδιο σου το συναίσθημα. Να νιώθεις στεναχωρημένη ενώ στην πραγματικότητα αντιστοιχεί να νιώθεις θυμωμένη που επέτρεψες στον εαυτό σου να αφεθεί στους άλλους. Να νιώθεις απογοητευμένος ενώ στην πραγματικότητα αντιστοιχεί να νιώθεις θυμωμένος με τον εαυτό σου που δεν τον υπερασπίστηκες. Γιατί όταν καταπιέζεις τη φωνή σου, δεν εξαφανίζεται, γίνεται βάρος και κόμπος στο στομάχι, πνίξιμο στο στήθος και θλίψη που δεν ξέρεις να εξηγήσεις.

Αξίζει να σκεφτείς τι θυσιάζεις στ’ αλήθεια κάθε φορά που ακολουθείς τα θέλω των άλλων, που προσαρμόζεσαι και δεν εκφράζεις τα δικά σου θέλω. Τι μπορεί να έχει περισσότερη δύναμη μέσα σου και επιτρέπει στους άλλους να σε επηρεάζουν σ’ αυτό το βαθμό; Γιατί η φωνή κι η προσωπικότητά σου δεν έχει δύναμη να εκφραστεί και να ακουστεί; Τι μπορεί να φταίει; Ο φόβος της απόρριψης γίνεται συχνά κινητήριος δύναμη προς το να θέλουμε να ευχαριστούμε συνεχώς τους άλλους και να γινόμαστε τα «καλά παιδιά». Είναι όμως αυτό που θέλεις; Είναι ένας δυνατός λόγος να σε κάνει να πάρεις απόσταση από τον ίδιο σου τον εαυτό;

Φαντάσου το εξής: είσαι σε μια παρέα και όλοι σχεδιάζουν μια εκδρομή. Εσύ, όμως, προτιμάς να μείνεις σπίτι, να ξεκουραστείς ή να κάνεις κάτι που σε γεμίζει. Αντιθέτως τι κάνεις; Λες "ναι", γιατί φοβάσαι ότι αν πεις "όχι", θα σε πουν βαρετό ή αδιάφορο. Οπότε, αναγκαστικά πηγαίνεις, και τελικά νιώθεις άβολα, κουρασμένος και καθόλου ικανοποιημένος. Η εκδρομή δεν ήταν ό,τι ήθελες, και τώρα αναρωτιέσαι γιατί το έκανες όλο αυτό, αφού δεν το ήθελες από την αρχή και τελικά δεν το απόλαυσες. Και ξέρεις, όπου «εκδρομή» βάλε ότι έχεις κάνει ενάντια στην επιθυμία σου. 

Αν δεν υπερασπιστείς τον εαυτό σου κανείς δεν θα το κάνει. Η ζωή σου δεν είναι συνυφασμένη με το εξυπηρετείς και να κάνεις χαρούμενους τους άλλους. Δώσε στον εαυτό σου την αξία που του αναλογεί. Δεν αξίζει να λες αυτά που θέλει ο άλλος να ακούσει για να μην σε απορρίψει, γιατί θα το κάνει ακριβώς γι’ αυτόν τον λόγο. Θα αντιληφθεί ότι γίνεσαι χαλί και θα βαρεθεί. Θα νιώσει ότι δεν έχει νόημα να προσπαθεί ακριβώς επειδή τα έχει όλα στο πιάτο. Οι σχέσεις είναι δυναμικές, πάρε δώσε. Όσο ο άλλος παίρνει και δεν έχει χώρο να δώσει κουράζεται και βαριέται πολύ πιο νωρίς απ’ όσο φαντάζεσαι. Και τελικά αυτό που φοβάσαι έρχεται και βρίσκεσαι αντιμέτωπος με τον χειρότερο σου εφιάλτη, την απόρριψη. Η αποδοχή των άλλων, όσο κι αν είναι σημαντική, δεν πρέπει ποτέ να πηγαίνει ενάντια στην αποδοχή του εαυτού σου. Ο εαυτός σου αξίζει το πρώτο και τελευταίο "ναι". Και αν δεν το κάνεις εσύ, ίσως να μην το κάνει κανείς. Μην υποτιμάς τον εαυτό σου μπροστά στον φόβο να μην σε απορρίψουν οι άλλοι γιατί θα καταλήξεις ν’ απορριφθείς κι από σένα κι από τους άλλους. 

«Εσύ πόσο ακούς τον εαυτό σου;»